Η χρήση αρχιτεκτονικών στοιχείων αρχαιοελληνικών ιερών σε ορθόδοξες εκκλησίες αποτελεί συχνό φαινόμενο του παρελθόντος, με συμβολικές προεκτάσεις. Έτσι κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο αλλά μέχρι και τους νεότερους χρόνους στην Ελλάδα, για την κατασκευή ενός χριστιανικού ναού, μεταφέρονταν τμήματα από κατεστραμμένα αρχαία ιερά, τα οποία χρησιμοποιούνταν κυρίως ως δομικό υλικό. Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που χριστιανικές εκκλησίες είναι κτισμένες πάνω σε ερείπια παγανιστικών ναών, διατηρώντας ορισμένες φορές και ορατά κάποια από τα αρχιτεκτονικά τους μέλη. Η επανάχρηση υλικού από παλαιότερα κτίρια, εξυπηρετούσε κατά βάση πρακτικούς σκοπούς, ενώ χαρακτήριζε και τη γενικότερη τάση της οικοδόμησης στην Ελλάδα μέχρι τα νεότερα χρόνια. Επιπλέον, η πρακτική αυτή και κυρίως η κατασκευή εκκλησιών πάνω από αρχαιοελληνικούς ναούς, συνδέθηκε συμβολικά με την υπερίσχυση της χριστιανικής θρησκείας, αλλά και με την εδραίωσή της πάνω στα ερείπια της ειδωλολατρίας.