Τα εμπορικά καράβια του 18ου και 19ου αι. ήταν ξύλινα ιστιοφόρα και κινούνταν με τη βοήθεια του ανέμου. Τα πανιά ή αλλιώς άρμενα, αποτελούσαν τον σημαντικότερο εξοπλισμό τους, αφού ήταν το βασικό μέσο πρόωσης.
Η κατασκευή τους γινόταν σε υπαίθριους χώρους κοντά στη θάλασσα, τα ναυπηγεία, αλλιώς καρνάγια ή ταρσανάδες. Εκεί, καραβομαραγκοί και άλλοι εξειδικευμένοι τεχνίτες έπρεπε να συνεργαστούν για να φτιάξουν ολόκληρο το καράβι με τα χέρια τους χρησιμοποιώντας μόνο απλά εργαλεία και τη γνώση τους. Τίποτα δεν έβρισκαν έτοιμο, όπως σήμερα και η διαδικασία αυτή ξεκινούσε από το μηδέν, γι’ αυτό άλλωστε ήταν ιδιαίτερα επίπονη και χρονοβόρα.